als een eerste schooldag

maandag 30 november

Dag iedereen,

Jawel, we zijn goed en wel terug geraakt van ons weekje vakantie op de Galápagos. Maar ik ben – gezien bepaalde omstandigheden – nog niet echt in de stemming om een verslag te schrijven (wat trouwens qua tijd ook nog een hele boterham zal worden). Om de trouwe fans na meer dan een week stilte toch niet te ontgoochelen, zal ik al een verslagje neerschrijven van onze eerste dag in het kinderziekenhuis Roberto Gilbert. De écht nieuwsgierigen onder jullie hebben waarschijnlijk al lang het verslagje van Evelien gelezen …

We waren de vrijdag voor we op vakantie vertrokken al eens op bezoek/handjes-schud-missie geweest in het ‘Hospital de niños’, op vraag/commando van de universiteit. We komen daar dus – braaf in witte jas (ondertussen hebben we al geleerd dat je, als je in Ecuador in een ziekenhuis overal door de bewaking wil geraken, je gewoon een witte jas moet aandoen. Zelfs het kuispersoneel heeft dat hier aan. Helemaal geen statussymbool zoals sommigen dat in België gebruiken dus. ;-)) – toe met de introductiebrief van de universiteit. Na eindelijk op de goede dienst beland te zijn (al ging dat vrij vlot, ons Spaans is duidelijk beter dan onze eerste dag in de materniteit), lazen ze de brief en deelden ze ons verbaasd mee dat we dan maar de maandag dat onze stage begon moesten langskomen… Enfin, we wisten nu tenminste al welke bus we naar daar moesten nemen.

Deze ochtend dus spanning alom, want wij wisten nog helemaal niet wat ons te wachten stond. We kwamen toe op Belgisch uur (een kwartiertje te vroeg ofzo) en werden ontvangen op Ecuadoriaans uur (45 minuten te laat ofzo). Deze keer hebben we ons onderhandeltechnieken over uurroosters niet echt moeten bovenhalen. Elke dag werken van 8u tot 16u, daar valt niet zoveel tegen in te brengen, we zijn dan immers altijd voor ‘den donkeren’ thuis.
Naast het onderhandelen over de uurrooster liep ook de rest wel anders tov Sotomayor: ze hadden blijkbaar wel ooit al gehoord dat hier Belgische studenten zouden langskomen (terwijl in Sotomayor veel meer Belgische studenten passeren, ook nog een hoopje vroedvrouwen elk jaar. ;-)). Meer nog, we werden zelfs overal welkom geheten ipv genegeerd. Daarnaast kregen we hier bij het eten zelfs een bord en bestek (!) en is het eten dat hier in de refter wordt opgediend hetzelfde als datgene wat in de cafetaria wordt verkocht (dat zegt hopelijk ook iets over de kwaliteit van het eten. De eerste dag was in ieder geval al veelbelovend, ook al was het – zoals standaard hier – rijst met bonen …)
Wat dan wel weer Ecuadoriaans behouden bleef: we werden zonder veel uitleg gedropt op de dienst waar we moesten staan. We zouden moeten roteren, maar toen ‘la jefe’ (de chef dus) vroeg hoe lang ik dan op haar dienst zou blijven staan, moest ik het antwoord schuldig blijven. Ja, roteren, dat houdt dus in dat we vanaf nu gesplitst worden. Margot staat op de spoedgevallen, Evelien op de medium care pediatrie, en ik op de medium care neonatologie. Ik werd meteen midden in de zaalronde gesmeten, en besefte weer dat die Guayaquileños verdomd snel Spaans spreken. Zeker als ze met 10 rond een bed staan, iedereen wat door elkaar babbelt in sneltreinvaart, en jij niet eens weet wat er scheelt met dat kind … Enfin, ‘k heb me dan maar braaf op de achtergrond gehouden, in de hoop om me in de namiddag wat meer te laten horen en wat vragen te kunnen stellen. Bleek in de namiddag zowat iedereen naar huis te zijn, en diegenen nog aanwezig, waren druk bezig met doen alsof ze veel papieren moesten invullen … Soit, het herkenbare ‘ik voel mij hier niet nuttig’-stagegevoel kwam dus wel even terug. Laat ons hopen dat dat niet weer een rode draad in deze stage wordt.

~ door wijwordeneenbeetjemeerdokterinecuador op 02/12/2009.